Profesjonalny blog tematyczny dotyczący hodowli bugenwilli
Profesjonalny blog tematyczny poświęcony bugenwilli- jej pochodzeniu, różnorodności odmian oraz możliwości hodowli w Polsce.
Skierowany jest zarówno do hobbystów pragnących wyhodować własną roślinkę dla ozdobienia balkonu, jak i dla osób zajmujących się uprawą tych roślin profesjonalnie i na szeroką skalę.
Ojczyzną Bugenwilli są tropikalne i subtropikalne rejony Ameryki Południowej. W swoim naturalnym środowisku występuje około 18 gatunków tej rośliny- pod postacią krzewu, pnącza lub niewielkiego drzewa. Większość z nich wykształca ciernie.
Bugenwilla gładka (Bougainvillea glabra)
W stanie naturalnym występuje w Brazylii, gdzie jej łodyga może osiągnąć długość nawet 20-30 metrów. W tropikalnym klimacie kwitnie niemal cały rok. Przylistki w wielu odcieniach koloru purpurowego i magenty.
Bugenwilla wspaniała (Bougainvillea spectabilis)
Jest bardziej okazała niż Bugenwilla gładka, ale też bardziej wrażliwa na chłód. Jej łodygę pokrywają liczne włoski. Przylistki w odcieniach czerwieni, koloru różowoczerwonego, pomarańczowego.
Bugenwilla peruwiańska (Bougainvillea peruviana)
Występuje na zachodnim wybrzeżu Ameryki Południowej- w rejonie od Kolumbii do Peru. Przylistki w odcieniach magenty.
Bougainvillea buttiana
Mieści się tu cała seria mieszańcowych odmian, będących hybrydami odmiany gładkiej i peruwiańskiej. Często nie mają one nazw, a różnią się liczbą i kolorem przylistków: od rozmaitych odcieni barwy kremowej i różowej, poprzez karminową, żółtą, pomarańczową, do szkarłatnej i fioletowej. Otaczają one właściwe, miniaturowe kwiaty, które mogą być pojedyncze lub pełne.
Polska nazwa bugenwilli to Kącicierń.
W warunkach naszego klimatu, bugenwilla rozpoczyna okres wegetatywny w marcu. Wymaga dobrego oświetlenia (przynajmniej cztery godziny słońca dziennie), ciepła i dużej wilgotności powietrza. Przy odpowiedniej pielęgnacji kwitnie nieprzerwanie od kwietnia do września, a pędy wydłużają się o kilkadziesiąt centymetrów.
Najczęściej spotykanymi odmianami są różnego rodzaju mieszańce. Rosną one wolniej, ale silniej się rozgałęziają i dlatego lepiej nadają się do uprawy doniczkowej. Odpowiednio prowadzone mogą przyjmować formę drzewiastą lub krzewiastą i osiągać wysokość nawet 6-8 metrów. Nadają się też na bonsai.
Najlepszym stanowiskiem dla bugenwilli latem jest słoneczny balkon lub ogródek. Zanim jednak roślina zostanie wystawiona na stałe na zewnątrz, powinno się ją hartować tzn. przyzwyczajać do werandowania (w kwietniu wynosimy ją na kilka godzin dziennie, stopniowo wydłużając ten czas). Gdy miną przymrozki - zwykle pod koniec maja - bugenwillę można na stałe ustawić w miejscu nasłonecznionym i zacisznym. Nie może być narażona na przeciągi.
Bugenwilla bardzo dobrze czuje się latem na zewnątrz, można jednak pozostawić ją w pomieszczeniu. Musi być ono jednak często wietrzone, by przegrzana roślina nie uległa poparzeniu. Najlepszym stanowiskiem jest południowe lub wschodnie okno.
Latem musi być obfite, zimą oszczędne, lecz należy uważać, aby nie przesuszyć bryły korzeniowej, ponieważ liście i kwiaty mogą opaść. Równie niebezpieczny dla rośliny jest nadmiar wody- nie można dopuścić do zalegania wody w podstawce.
Należy zapewnić roślinie dużą wilgotność powietrza, zwłaszcza podczas upałów wymaga zraszania. Optymalną na to porą są godziny poranne, nie należy zraszać podczas pełnego światła słonecznego.
Bugenwilla jest rośliną wapnolubną - lubi wodę wodociągową (twardą).